1- فناوري: در صنعت پلاستيك به طور پيش رونده در حال ناخالص شدن مي باشد و فناوري در آن حد نيست كه بتواند ناخالصي پلاستيك ها را جدا كند.
در حين ساخت قطعات پلاستيكي مواد ديگري نيز اضافه مي كنند كه در حين ذوب مجدد اشكالاتي را بوجود مي آورند.
2- سازگاري: مشكل اساسي بازيافت پلاستيك ها، گوناگوني پليمرهاست. پليمرهاي مختلف در كنار هم سازگار نيستند و بايد از هم جدا گردند و همين امر هزينه بالايي را به خود اختصاص مي دهد.
3-اقتصادي: روز به روز قيمت پلاستيك ها در حال كاهش است.با اين روند رو به رشد، نزول قيمت ها، افزايش دستمزدها و …، قيمت مواد بازيافتي ضايعات پلاستيكي، تفاوت چنداني با مواد اوليه بكر و نو نخواهد داشت.
4- لجستيكي: اين مساله براي تمام مواد بازيافتي ،نظير شيشه، كاغذ و …نيز وجود دارد به ويژه آن سري از مواد پلاستيكي كه وزن مخصوص كمتري دارند و حجم زيادي را اشغال مي كنند و حمل و نقل آن ها هزينه بيشتري در بر دارد.
5- جداسازي: جدا كردن مواد پلاستيكي از ساير پسماندها مشكل است چرا كه به صورت اجتناب ناپذير با ضايعات شهري همراه مي باشند.
بيشترين ميزان بازيافت، متعلق به مواد پلاستيكي ترموپلاست است.نكات مهمي كه لازم است در استفاده از مواد بازيافتي رعايت گردد به شرح زير است:
الف-تشخيص بدهيم كه آيا ظرف ساخته شده از ماده اي نو است يا از مواد دست دوم تهيه شده است، راه هاي تشخيص آن عبارتند از :
الف-1- از طريق شكل:با قرار دادن ظرف در مقابل نور خورشيد ، ماده پلاستيكي بازيافتي تيره تر و داراي رگ هاي مشخص و جدا جدا مي باشد.
الف-2- استحكام و سفتي آن: ماده بازيافتي در مقايسه با ماده نو بسيار نرم تر و شل تر است.
ب- از قرار دادن مواد غذايي و بهداشتي در ظروف پلاستيكي خودداري كنيم و همچين از تماس زياد اين مواد با پزوست بدن جلوگيري شود.
پ- به نحوي از پلاستيك استفاده مجدد گردد كه بيشترين فايده را داشته باشد. به عنوان مثال از بازيافت PET اليافي را ساخته اند كه در توليد لباس و پوليورهاي مستحكم استفاده مي شود يا در ساخت ظروف و بسته هاي چند لايه،لايه بازيافتي را در مياني ترين لايه كه در تماس با لايه هاي جديد ديگر است و هيچ ضرري ندارد، به كار مي گيرند.