امروزه مقادیر بسیاری زیادی از انواع پلاستیک ها،به خصوص پلی الفین ها، پلی استایرن و پلی وینیل کلراید که از سوخت فسیلی به دست می آیند،
پس از مصرف در طبیعت رها می شوند. این زباله ها به راحتی تخریب و تجزیه نمی شوند و سوزاندن آن ها باعث تولید مقادیر زیادی دی اکسیدکربن، گرم تر شدن محیط و آزاد شدن چند گاز سمی پایدار در هوا می شود. از این رو نیاز به تولید مواد پلیمری سبز، که در ساختارشان گازهای سمی زیان آور نداشته و از طریق فرآیندهایی مشابه گازهای طبیعی قابل تخریب باشند، احساس می شود. پلی لاکتید، چون از منابع قابل بازیافت ساخته شده و تخریب پذیر است، از نظر تجاری توجه زیادی را جلب کرده است.