يكي از تفاوت هاي اساسي بين پلاستيك ها و فلزات ساختاري از ديدگاه عكس العمل آن ها نسبت به بار مورد بررسي قرار مي گيرد.
اين قضيه در مورد تمام پلاستيك ها،ترموپلاستيك ها، ترموست ها و الاسترمرها صادق بوده و در مورد انواع بارها شامل تنش هاي ديناميكي مانند ضربه و خستگي به كار مي رود. در هر صورت اثر اين گوناگوني، مخصوصاّ در كارايي تحت بار ايستا، يعني تردي، مقاومت و كشساني ( ميزان بازيافت حالت اوليه پس از حذف بار در حالت تغيير شكل) به مرحله ظهور مي رسد.
يكي از روشن ترين نتايج اين اختلاف در اين است كه اگر چه هر دوي اين مواد داراي خصوصيات مشتركي مي باشند، اما پلاستيك ها نياز به خواص كارايي متفاوت، روش هاي آزمون مختلف،تفسير و تاويلي ديگر از داده هاي آزمون هاي معمولي و نحوه برخوردي متفاوت نسبت به ايجاد و استفاده از داده هاي طراحي دارند. به عبارت ديگر انتخاب موفقيت آميز مواد و طراحي مقاومت و تردي در مورد پلاستيك ها نياز به برخوردي منحصر به فرد با اين مواد( با هر ماده با قوام و كش دار) دارد؛ كه با انتظاري كه از رفتار فلزات در درجه حرارت هاي خيلي بالا مي رود، متفاوت است.